Meerlehof, Residential Care Center

Vandaag is het genormaliseerd karakter van de woonzorgcentra “main stream” geworden. De nieuwe uitdaging bestaat uit het blijven bemensen van de zorg, rekening houdend met de zwaardere profielen van de bewoners en met de krapte van het zorgpersoneel op de arbeidsmarkt. Dit betekent dat de werkomgeving psychologisch aantrekkelijk en fysiek voor het personeel acceptabel moet zijn. Deze doelstelling moet gerealiseerd worden zonder het genormaliseerd huiselijke karakter van de woonomgeving te verliezen. Ook het besef van de maatschappelijke verantwoordelijkheid en het moeten realiseren van duurzaamheid vormen een uitdaging in de praktijk door een verregaande integratie van belangen van alle stakeholders en niet enkel bewoners, personeel en bezoekers. Een woonzorgcentrum heeft immers een actieradius met een straal van 800 m rondom het woonzorgcentrum en vaak zelfs een grotere impact.

Eenvoudig gezegd geeft een woonzorgcentrum een meerwaarde aan een hele wijk. Bij het creëren van laag gerelateerde woonzorgprojecten geven we reëel inhoud aan het aspect ‘wonen’ door aandacht te besteden aan gepaste ruimtelijke voorzieningen en het creëren van sfeer. Het ´doel van de opdracht´ zoals geformuleerd in de visie op de zorgcampus biedt op dit vlak vele kansen. Er wordt gekozen om een ruimer geheel aan diensten uit te bouwen die mee “leven op de berg” brengen. De uitdaging is om dit “leven” tot in de dagelijkse leefwereld van de bewoners door te trekken. Een aanzienlijk deel van de bewoners zal weinig tot niet meer buiten de woning komen. Er is dus gezocht naar manieren om de bewoners zicht op het leven buiten te geven. Dit is vertaald naar de analogie van de traditionele ‘Vlaamse woning’. Je komt binnen in de inkom, vervolgens kom je in de woonkamer, met zicht op de voortuin -het dorpsplein. Achteraan de woning is de veranda met zicht op de achtertuin -het bos.